پیام نو| طرح برخی دوستان در کمیسیون برنامه و بودجه مجلس مبنی بر اختصاص کارت اعتباری اقلام اساسی به 60میلیون ایرانی ذیل طرح حمایت معیشتی مجلس به‌گونه‌ای که نه نقدینگی را افزایش دهد و نه پایه پولی را دچار تکانه کند! چندان جدید نیست بلکه برگشتن به همان شرایط کوپن و اداره کردن کشور به‌صورت کوپنی خواهد بود که روشی است متروکه در دنیا که به تاریخ سپرده شده. روش‌هایی که در کشورهای دارای اقتصاد سوسیالیستی، به انحای مختلف تابه‌حال اجرا شده و تماما محکوم به فنا شده، درحقیقت نوعی سرگرم کردن مردم برای اینکه اعلام کنند قدمی برای شما برداشته‌ایم صورت می‌گیرد و سوالی که مطرح می‌شود این است که چرا آقایان مطالعه و بررسی نمی‌کنند تا دریابند کشورهایی که از اقتصاد دولتی به اقتصاد همراه با تولید تبدیل شدند، چه کردند؟ چین با وجود اقتصاد نابسامان 40 سال پیش خود، امروز به اقتصاد اول دنیا تنه می‌زند. تنها کافی است ببینیم آنها چه کردند و دیگر لازم نیست آزموده‌ها را دوباره آزمون کنیم. بعد از گذشت 40 سال از انقلاب روش‌هایی که اکنون مطرح می‌شود همان کوپونیسم سابق است و تنها تفاوتش تبدیل کوپن کاغذی به کارت الکترونیکی برای خرید اقلام اساسی است. ایجاد هزینه چند 10میلیاردی به کشور و بازگشت به گذشته بی‌ثمر بوده و تنها راه نجات کشور از بُعد اقتصادی از طریق مسیر سرمایه‌گذاری میسر است. نمی‎توان معجزه کرد و قرار هم نیست بارشی از آسمان بر سر ملت ایران فروریزد. راه پیموده‌شده توسط کشورهایی را که به موفقیت نائل آمدند مورد مطالعه قرار دهیم نه اینکه کشورهای زمین‌گیری مثل کره شمالی را موردنظر داشته باشیم. سرمایه‌گذاری یا از سرمایه مردم داخل یا سرمایه ایرانیان خارج از کشور یا از سرمایه‌گذاران خارجی که تمایل به سرمایه‌گذاری در کشور ما دارند، صورت می‌گیرد. چین کشوری که مردمش همه حقوق‌بگیر و کارمند دولت بودند و به روش کمونیستی اداره می‌شد با استفاده از هر سه نوع سرمایه‌گذاری دگرگون شد. سرمایه‌گذاری سرمایه‌گذاران داخل کشور اولین و آسان‌ترین راه است؛ البته با این پیش‌شرط که در سرمایه‌گذاران اعتماد ایجاد شود و نگران به یغما بردن سرمایه‌هایشان توسط گروه‌ها نباشند. پیش‌بینی می‌شود ایرانیانی که طی سال‌های گذشته یا اخیرا سرمایه خود را به خارج از کشور منتقل کرده‌اند، حدودا 800میلیارد دلار است با یک فراخوان و دعوت و عفوی که به گذشته افراد کار نداشته باشند و میزان حال افراد باشد، حتی اگر 30 و بلکه 10 درصد به داخل منتقل شود، یک رونق و تحول در اشتغالزایی به‌وجود می‌آورد. استفاده از سرمایه خارجیانی که می‌خواهند از موقعیت ایران استفاده کنند نیز راه سومی است که باید مورد توجه واقع شود. بازار مصرف ایران و اطراف، انرژی و دستمزد ارزان کارگران، سرمایه‌گذاران خارجی را به سرمایه‌گذاری در ایران تشویق می‌کند. باید موانع موجود برطرف شود تا سرمایه‌گذاران با پای خود به داخل کشور بیایند. به یاد دارم با تحقق برجام آنقدر سرمایه‌گذار خارجی به ایران آمده بودند که وزارتخانه‌ها فرصت ملاقات و تنظیم توافقنامه نداشتند و اتاق بازرگانی با چهار آسانسور بزرگ 10نفره آنقدر درحال حرکت و مملو از جمعیت بود که سرمایه‌گذاران از پله‌ها تردد می‌کردند تا با طرف‌های ایرانی ملاقات کنند اما متاسفانه اکنون حتی یک ریال هم نمی‌توانیم از طریق بانک‌ها ردوبدل کنیم. چرا راه را اشتباه می‌رویم و می‌خواهیم روش‌های متروکه دنیا را از نو زنده کنیم؟ با استفاده از سه روش آزمایش داده موفق دنیا که سرمایه‌گذاری داخلی، سرمایه‌گذاری ایرانیان خارج از کشور و سرمایه‌گذاری خارجی‌ها در ایران است، هم مشکل تورم، هم مشکل رکود، هم بیکاری و هم رشد منفی اقتصادی حل می شود.

 بلکه تورم را هم افزایش می‌دهد. متخلفان هم که همیشه چند قدم از ناظرها جلوترند مثل دزدی که همیشه چند قدم از پلیس جلوتر است با به‌کارگیری روش‌هایی سوءاستفاده می‌کنند. لذا بهتر است با مطالعه روش‌های موفق دنیا از طریق مرکز پژوهش‌های مجلس و عملیاتی‌کردن آن از حالت پوپولیستی و شعارزدگی خارج شویم. همه فواید در این سه نوع سرمایه‌گذاری است و برگشتن به روش‌های قبلی و سهمیه‌بندی کوپنی، نه‌تنها دردی از دردها برطرف نمی‌کند