شاید ماندگارترین اثری که از خودش به‌جا گذاشت، تأسیس «کانون فرهنگی و هنری چاووش» بود؛ کانونی که در دهه 50 با تلاش محمدرضا لطفی شکل گرفت.

«چاووش»ها در قالب 12 آلبوم منتشر شدند. هرچند آلبوم‌های ابتدایی و انتهایی «چاووش» مطلقاً هنری هستند؛ اما مجموعه‌های دو تا هشت کاملاً متأثر از فضای سیاسی کشور بودند؛ آلبوم‌هایی آوانگارد در موسیقی سنتی ایران.

آهنگسازی شاهکارهایی مانند «شب‌نَوَرد» با مطلع «شب است و چهره میهن سیاهه»، «آزادی» با مطلع «آن زمان که بنهادم سر به پای آزادی» و اثر بی‌نظیر «سپیده» که با نام «ایران ای سرای امید» در میان توده مردم شناخته می‌شود را محمدرضا لطفی انجام داد.

دغدغه‌های سیاسی و اجتماعی داشت، سال 1358 با گروه «چاووش» به خانه کارگر رفت، سازش را کوک کرد و روز کارگر را همراه با کارگران جشن گرفت.

نخستین موسیقیدانی بود که از ساز دف در موسیقی سنتی ایران استفاده کرد؛ اتفاقی که به رهبری لطفی و به دست بیژن کامکار رقم خورد. سال 1364 از ایران، خارج و در اروپا و سپس آمریکا، ساکن شد. بازگشت به زادگاهش، 21 سال طول کشید. بعد از 67 سال زندگی، 12 اردیبهشت 1393 در تهران درگذشت.