پیام نو| اگر بخواهیم بهترین کارگردان‌های «سینمای جنگ» در ایران را انتخاب کنیم، نمی‌توان از کنار اسم رسول ملاقلی‌پور به سادگی عبور کرد؛ کارگردانی که حتی درام‌های اجتماعی‌اش نیز تِم و سایه‌ای از هشت سال دفاع مقدس داشت.

خودش می‌نوشت و خودش می‌ساخت. آثار ماندگار زیادی دارد؛ از «پرواز در شب» و «افق» تا «سفر به چزابه» و «میم مثل مادر».

ابراهیم حاتمی‌کیا، دیگر کارگردان صاحب‌نام در ژانر دفاع مقدس، در گفت‌وگویی درباره ملاقلی‌پور گفت: «رسول، خودش بود».

به جهبه رفت و با دوربینش، عکس و فیلم گرفت. هنگام فیلمبرداری در یکی از عملیات‌ها، تیر خورد؛ اما دوربین را رها نکرد.

نخستین فیلم بلندش را به نام «نینوا» در سال 1362 ساخت؛ اما سومین اثرش در سال 1365 به نام «پرواز در شب» بود که اسمش را بر سر زبان‌ها انداخت.

اثر جاودانه رسول ملاقلی‌پور در پنجمین جشنواره فیلم فجر، بالاتر از آثار شاخصی چون «خانه دوست کجاست؟» ساخته عباس کیارستمی، «ناخدا خورشید» اثر ناصر تقوایی، «اجاره‌نشین‌ها»ی داریوش مهرجویی و «شیر سنگی» به کارگردانی مسعود جعفری جوزانی ایستاد و سیمرغ بلورین بهترین فیلم را دریافت کرد.

آخرین فیلمش؛ اما به یکی از ماندگارهای سینمای ایران تبدیل شد. «میم مثل مادر» با بازی فراموش‌نشدنی گلشیفته فراهانی، آخرین فیلمش بود.

چهار ماه بعد از اکران «میم مثل مادر»، قلبش برای همیشه ایستاد، نیمه اسفند سال 1385. تا آخرین نفس پشت دوربین بود و در حال ساخت فیلم.

هفدهم شهریور، شصت‌وپنجمین سالروز تولد کارگردان نامدار سینمای ایران است.